از فیض این حرم چقدر با صفاست ری            سـر مـنـشـأ تـلألـؤ نـور خـداسـت ری
فرموده‌اند شعـبه‌ای از کـربلاست ری            اصلا بگـو نگـین سلـیـمان ماست ری

مبهوت این سخاوت و لطف و کریمی‌ام
با این وجود حضرت عـبـدالعـظیمی‌ام

بوی بهشت کـرب‌وبـلا دارد این حریم            دلـهای انـبـیـا به سـرای تـو شد مـقـیـم
مشهد هـوای مکـه و حج دارد از قدیم            شـد کـربـلای مـا فــقـرا سـیـدالـکـریـم

از لحظه‌ای که عالم و آدم شده درست
بار کـرامت حسنی روی دوش توست

بـیـگـانـه‌ایـم بـا هـمــه ای آشــنـای مـا            شـایـد گـرفـت در حـرمـت ربّـنـای ما
کاری بـکـن به جان عزیزت برای ما            اربـاب پس چه شد سـفـر کـربـلای ما

آقــا نـظـر کـنـیـد کـه هــمـسـایـه آمـده
دریــای لـطـف نـوکـر بـی مـایـه آمـده

وقـتـی دلـم مـیـان حــرم پُــر ز آه شـد            نـاگـه بـسـاط گـریـۀ من رو به راه شد
اشکـی چـکـیـد، نـذر غـریـبی شاه شد            در پیـش چـشم من همه جا قـتلگـاه شد

خواهـر به گـریه خـسته و بدحال آمده
بــا مـــادرش حــوالــی گــودال آمــده

شـمـر لـعـین و تـیغ برهـنه سر حسین            در لا بـه لای آن نـفـس آخـر حـسـیـن
تـازه سـنـان مست رسـیـده بر حـسـین            سر را بـرید و پا نشد از پیکـر حسین

تـا آن لـعـیـن ز پـیـکـر آقــا بـلـنـد شـد
دیگـر صدای گـریـۀ زهـرا بـلـنـد شـد